نابودی توهم محبوبیت

سلام

یکی از بزرگترین برکات جنبش سبز این بود که چشمان ولی امر مسلمین جهان و اطرافیانش را به حقیقتی تلخ کاملا گشود و آن میزان محبوبیت اینان در میان مردم جامعه بود .

تا الان همواره مقام عظمای ولایت معتقد بودند که برخلاف تمامی مشکلات موجود , به دلیل جایگاه اعتقادی خود ساخته شان در میان طیفی از مردم به هر حال محبوبیت دارند . تصور می کردند که به هر روی حرف و فتاویشان میان مردم در رو دارد و همیشه می توان روی بخشی از مردم به عنوان حامیان ولایت حساب کرد.

یکی از مهمترین برکات جنبش سبز این بود که به تمامی کسانی که توهم یاد شده را در ذهن خود می پروریدند ثابت کرد که خیر , محبوبیت که سهل است حتی ذره ای حرف شنوی هم وجود ندارد .

شاید گروهی بگویند که به هر حال در بدترین حالت ا.ن 8 میلیون رای که داشت . بله , ایشان حدود 8 میلیون بنا بر یک اعلام غیر رسمی رای داشت اما به چه ترتیب ؟ اینها کسانی بودند که با گرفتن پول نقد , سهام عدالت , ارزاق عمومی به عنوان هدیه , سیب زمینی رایگان و اضافه حقوق و امثال اینها به ا.ن رای دادند . 8 میلیون که سهل است . 28 میلیون هم که به این شکل به ایشان رای میدادند باز هم در شمار نمی آمدند . چرا که کسی به عنوان هوادار در شمار می آید که بر حسب احساس وظیفه و احساس مسوولیت و نه برای رفع نیازهای مالی قدم به صحنه بگذارد . نظیر شجاعانی که در روز 27 شهریور برغم تمامی جنایات ماههای اخیر نظام آنگونه جسور و بی باک به خیابانها ریختند و قدرت خودشان را نشان دادند . وگرنه کسی که 200 هزار تومان نقد بگیرد که به ا.ن رای بدهد ( اتفاقاتی از این دست در روستاها زیاد افتاد ) در صورت فراخوان رهبری با خود محاسبه می کند که آیا این مبلغ به حضور در درگیری که ممکن است به قیمت جانش تمام شود می ارزد یا نه ؟ نگفته پیداست که این افراد محاسبه گر و سود جو هرگز وزنه هایی قابل اتکا نیستند .

پس اکنون نظام کاملا می داند که دیگر هیچ جایگاهی در میان مردم ندارد و آن دسته که اهل تفکرند همگی مخالف نظام هستند ( آندسته هم که فکر و نظری در این باره ندارند که خنثی و منفعل هستند . ) .

دیگر گفتمان , گفتمان فریب و نیرنگ نیست . گفتمان زور است . توان نظامی و انتظامی .

به همین دلیل است که دیگر از سخنرانی و مصاحبه ی چهره های سیاسی و مذهبی مطرح کشور ( همان روال آشنای سالهای گذشته ) کمتر اثری می بینیم و بیشتر سخنرانی ها و مصاحبه های کسانی در جریان است که در سالهای گذشته در سکوت مطلق بودند .

مانند فرمانده ی سپاه , فرمانده ی بسیج , فرمانده ی ناحیه ی انتظامی تهران بزرگ , فرمانده کل نیروی انتظامی و ... . این افراد مصاحبه می کنند تا بکویند اگر کسی خلاف میل ما رفتار کرد با او چه می کنیم . در گذشته چهره های تاثیر گذار می آمدند و مردم را به حمایت و همراهی نظام تشویق می کردند . ولی امروز دیگر نظامی ها و شبه نظامی ها و دست اندرکاران قضایی , فضای رسانه ای کشور را در اختیار گرفته اند برای تهدید و تخریب .

به نظر من همین تئوری زور هم باطل است . چون به هر حال آن پاسدار , آن بسیجی و آن انصار حزب الله مگر از کجا آمده اند ؟ از همین مردم هستند . بخواهند بکشند باید دوست و پسرعمو و دختر همسایه و دبیر سابق دبیرستان و همشهری و هموطنشان را بکشند . یک , دو , ده نفر را که کشتند ناگاه به فکر می افتند که چرا ؟ برای چه ؟ به چه قیمتی ؟

این گونه بود که وقتی در سال 57 درگیری ها شدید شد عده ای در خیابانها کشته شدند , اما در کوتاه زمانی تمامی ارتشی ها و شهربانی چی ها اسلحه ی خود را تسلیم کرده و به مردم پیوستند و آنکسی که به نیروی نظامی اتکا داشت نه به مردم , ناچار شد که روزهای پایانی عمرش را با درد و بیماری آواره ی دنیا شود و همچون سلطان محمد خوارزم شاه زار بزند که : "از چندان ممالکی که تصرف کردم امروز چند زرع باقی نمانده است تا در ان به آسودگی بمیرم ؟ "

**پی نوشت :

ضمنا دیروز ضایعه ای بزرگ به جامعه ی موسیقی ایران وارد شد و پرویز مشکاتیان در سن 54 سالگی دنیا را وداع گفت .

لطفا به هر زبانی که مومنید برای روح این هنرمند بزرگ درخواست آمرزش و آرامش کنید .

روحش شاد و صد حیف که به این زودی رفت .