آن سبو شکست و آن پیمانه ریخت

سلام

نظامهای استبدادی از آنجایی که تمامی امکانات کشور را بسیج می کنند برای تامین منافع یک یا فقط چند نفر و در این رهگذر حقوق همه ی مردم را پایمال و نابود می کنند مواجهه با اعتراضات مردمی برایشان امری عادی و قابل پیش بینی است . از این رو همواره خودشان را آماده ی رویارویی با این مشکل می کنند .

در سالهای قبل هم درگیری مردم با جمهوری اسلامی را در مقاطع مختلف دیده و شنیده بودیم و وجه اشتراک همه ی این درگیری ها سرکوب شدید و بی گذشت همه ی معترضین از طرف نظام بوده است .

بازداشت و محرومیت از حقوق اجتماعی و محاکمه و شکنجه و تجاوز و اعدام و قتلهای شبانه در تمامی این درگیری ها ابزار محبوب نظام برای ایجاد فضای رعب و وحشت در جامعه بوده است . هم اکنون هم در اعتراضات پس از انتخابات 22 خرداد همه ی این جلوه ها را در رفتار نظام بوضوح می بینیم , اما این بار یک تفاوت بزرگ با دفعه های قبل به وجود آمده است .

درگذشته بازداشت غیر قانونی بود , شکنجه بود , تجاوز بود و اعدام هم به وفور . اما پس از افتادن آبها از آسیاب تنها راهی که برای آسیب دیدگان وجود داشت خزیدن به کنج تنهایی بود یا فرار از سرزمین مادری .

اما امروز می بینیم که همزمان با گسترش خشونت در نظام که با شلیک مستقیم به مردم در حال اعتراض در خیابانها به نقطه ی اوج خود رسید ( من تصور نمی کنم مرحله ی بالاتری از سرکوب باقی مانده باشد ) شهامت و شجاعت هم در میان مردم به بالاترین مراحل خود رسیده است .

اینکه خبرگزاری های دولتی ایران که تا یک ماه پیش به کلی منکر هر دستگیری یا شکنجه و قتل و خونریزی و تجاوزی می شدند و مطرح کننده ی آنرا هم مرتد و مهدور الدم خطاب می کردند , خودشان اعلام کنند که در کهریزک چه ها که اتفاق نیافتاده و با خانواده های شهدا گفت و گو کنند و با آسیب دیدگان و شکنجه شده ها مصاحبه ی تلویزیونی انجام شود و در پی همه ی اینها اعلام شود که صدها مورد شکایت از نیروی انتظامی به دستگاه قضایی رسیده نشان از این واقعیت خوشایند دارد که دیگر آن ممه را لولو برد . دیگر گذشت روزگاری که دودمان شخص دستگیر شده را به باد می دادند و طرف از ترس صدایش در نمی آمد .

دیگر مردم ایران خودشان را در محاصره ی قوای دولتی تنها و بی پناه نمی بینند . دنیا امروز از جنبش سبز حمایت می کند و صدای مظلومیت ملت ستم دیده ی این کشور به گوش همه رسیده و دیگر حمایت زیر جلکی قدرتهای بزرگ نمی تواند همانند سال 67 دلگرمی نظام برای سرکوب گسترده ی مردم باشد . دیگر بهترین دوست دولت ما گدای سرکوچه است ( هوگو چاوز ) . نظام از هم اکنون باید بداند که همدلی ایجاد شده در مردم دقیقا همانی است که در سال 57 بود . در سالهای گذشته هرگز ندیده بودیم که نیروهای اوپوزسیون خارج از کشور این طور همراه و هم صدا و یکپارچه از جنبش مدنی ایران دفاع کنند و مردم در پی مشتی که به صورتشان می خورد بجای فرار به شخص مهاجم اعتراض کنند . عکسی که در بالا می بینید به وضوح اثبات گر همین مدعا است . مردمی که از اتوبوس پیاده شده اند ( زن و مرد ) بدون ذره ای ترس و وحشت به ماموران خطرناک نظام حمله برده اند تا از هموطنشان دفاع کنند .

دیگر گذشت آن روزگار . آن سبو شکست و آن پیمانه ریخت . سحر نزدیک است .

** ( به این عکس علاقه ی خاصی دارم . هر از گاهی بازش می کنم و با لذت هرچه تمامتر دقایقی نگاهش می کنم . برایم بسیار امیدبخش است . )