سرانجام طمع کار

سلام

<< در روزگاران قدیم سه دوست هم سفر در راهی به ویرانه های قلعه ای برخوردند . برای استراحت به درون قلعه رفتند که با دیدن موشی که سکه ی طلایی به دهان داشت کنجکاو شدند . پس از تعقیب موش به گنج بزرگی برخوردند . بسیار خوشحال شدند و رقص و شادمانی کردند . تا گنج را کاملا از زیر خاک در آوردند غروب شد . پس برای آنکه به دام دزدان و راهزنان نیافتند تصمیم گرفتند تا فردا صبح در همان جا بمانند و پس از آن از آنجا بروند .

توافق کردند که گنج را به سه قسمت مساوی تقسیم کنند . اما برای شبشان غذا نداشتند . با قرعه کشی قرار شد که دوست سومی برای خرید غذا به شهر برود . پس از رفتن او اولی و دومی که دیگ طمعشان به جوش آمده بود تصمیم گرفتند به محض برگشتن , او را بکشند تا سهمش را بین خودشان تقسیم کنند . یک ساعت بعد که سومی از شهر برگشت دونفر دوستش در کمینش بودند . با زدن قطعه سنگهای بزرگ به سرش اورا کشتند .

سپس هر کدام به کنجی خزیدند تا کمی استراحت کنند . دومی از همین فرصت استفاده کرد و اولی را در حالی که داشت دستهای خونی اش را پاک می کرد از پشت سر مورد حمله قرار داد و کشت . حالا دیگر دومی تنها شده بود و کل گنج هم به خودش می رسید . احساس سبکباری و خوشحالی می کرد . با خیال راحت رفت تا از غذایی که سومی از شهر خریده بود بخورد . چند دقیقه بعد از شدت دل درد به خودش می پیچید و بعد از بالا آوردن کمی خون و غذایی که خورده بود از نفس افتاد و جان داد .

چون نفر سوم که غذاها را از شهر خریده بود آنها را مسموم کرده بود تا از شر دو دوستش خلاص شود . هر سه نفر دوست طمع کار مردند و گنج ماند برای طمع کاران بعدی . >>

این داستان کهن را به روایتهای مختلف حتما شنیده بودید . هدفم از تکرار آن این بود که احساسم را در مورد آینده ی ایران بیان کنم .

درست است که با تمامی ابزار های ممکن ( تقلب و انحصار طلبی و تهمت و خونریزی و تجاوز و ... ) راست جدید همه ی طیف ها و گروههای سیاسی را کنار زده و تمام قدرت و ثروت کشور را به دست گرفته . اما مطمئن هستم که همانطور که گذشتگان خردمندمان در این داستان عبرت آموز گفته اند این گنج صاحبان دیگری خواهد داشت . چون صاحبان ظاهری امروز که بدون استحقاق و از طریق عبور از روی حق و خون و زندگی و آبروی گروه بزرگی از مردم ایران به این ثروت دست پیدا کرده اند هرگز به تقسیم آن به سهم های مساوی رضایت نخواهند داد .

دعوای تقسیم همان چیزی است که من بارها در نوشته های گذشته ام نوید آنرا داده بودم با نام : جنگ قدرت . نشانه های آنرا هم در مطلب : "سردار نقدی , نشانه ای از جنگ قدرتی سهمگین" به خلاصه توضیح داده بودم .

سپردن فرماندهی بسیج به یک بعثی عراقی و خطاب سردار جعفری به مراجع تقلید که : "شما لطفا ساکت" نشان می دهد که دوستان برای هم نقشه کشیده اند .

چه بهتر .

می مانیم و از تماشای این نمایش لذت می بریم . قطعا آنکس که می ماند مردم هستند و آنکس که میرود طمع کارانی هستند که بسیار بیش از حقشان از این سرزمین می خواستند .

امیدوار باش هموطن من .

ایران از آن من و توست و سرانجام طمع کار هم از دیرباز همان بوده که در قصه ها آمده است .